Dus jij hebt stress. Gefeliciteerd, je hebt een fantastische kans om jezelf beter te leren kennen. Gratis en voor niets.
Kennelijk ben je over je eigen grenzen heengegaan. Kennelijk heb je zoveel van jezelf gevraagd dat je hele wezen nu schreeuwt om RUST. Kennelijk ben je zo goed in staat tot het nemen van verantwoordelijkheid dat je roofbouw op de rest van je leven kunt plegen.
Reden om te juichen, zou ik zeggen. Niet zozeer om dit gedragspatroon tot in de eeuwigheid vol te houden, maar wel om even stil te staan bij de uitbundige mogelijkheden van je geest. Kennelijk geef je zoveel om de rol die je hebt in je werk dat je bereid bent om structureel alles uit de kast te halen.
Als dat geen reden is voor een feestje… Voor al je relaties. Zij worden er namelijk OOK beter van dat jij zo goed ergens je schouders onder kunt zetten.
De relatie met jezelf is de belangrijkste, omdat daar alles mee begint. Een episode van stress leert je iets meer over hoe je in elkaar steekt. Niet alleen waar het misgaat, maar ook welk vermogen tot commitment je bezit. En dat is kennis die je niet op een andere manier had kunnen opdoen. Kennis die je meeneemt naar alle andere situaties en relaties.
De relatie met je werkgever is uiteraard ook erg belangrijk, en die loopt gevaar met het opbloeien van stress. Deze situatie wordt verergerd door de manier waarop we nu met stress omgaan. Het beschouwen van stress als ziekte en reden om uit te vallen heeft de potentie om de relatie met je werkgever te polariseren. Dit is zonde en een symptoom van korte-termijn denken aan beide kanten.
Dat korte-termijn denken is begrijpelijk. Niemand wil dat je uitvalt. Bovendien heb jij structurele ondersteuning gemist, een stukje aandacht voor de menselijke maat. En je werkgever? Die heeft andere prioriteiten; het werk moet gedaan worden, persoonlijke groei is meer iets voor je vrije tijd.
Graaf wat dieper en je komt vooral overeenkomsten tegen. Je werkgever en jij willen in feite hetzelfde: een lange-termijn relatie waarin je kunt bouwen op elkaars krachten. Waarin je samen kunt groeien en alle denkbare kansen kunt najagen. Bij een goed geoliede samenwerking tussen werknemer en werkgever gaat het om heel andere dingen dan samen overleven. Je werkt gezamenlijk toe naar comfort, weelde en uiteindelijk wellicht dominantie, mits de wederzijdse verlangens daarnaar gelijk oplopen.
Verlicht je organisatie met een Center of Excellence
Ik zou dan ook willen pleiten voor een nieuwe Verlichting, zowel bij individuen als bij organisaties. Zie stress niet meer als een ziekte, niet meer als probleem. Maar eerder als positief symptoom van potentie en goede wil. Een doorgeslagen symptoom dat kan worden afgeremd om de positieve relatie zo goed mogelijk te houden.
Dat begint bij een toename in bewustzijn rondom de grenzen van hard werken.
Organisaties kunnen een mentaliteit aan de dag leggen van work hard, play hard. Allemaal prima, maar weet wat er gebeurt als je continu het uiterste van mensen verwacht. Verhoog het bewustzijn rondom de grenzen van hard werken, niet alleen ten behoeve van de mensen die je inzet, maar ook voor de kwaliteit van de eigen organisatie.
Vrijwel geen enkel bedrijf is van plan om zichzelf over enkele jaren alweer op te heffen. Organisaties zijn daarom vaak behoudend; winst wordt gemaximaliseerd en kosten geminimaliseerd. En een van de grote structurele kostenposten van iedere organisatie is het personeelsbestand. Het is moeilijk om talent te vinden en aan je te binden terwijl de kosten door uitval vaak hoog zijn, en dat vertaalt zich dan weer in hoge verzekeringspremies.
In dit licht bezien is het in het belang van iedere organisatie om interessanter te worden voor talent, zodat talent bij JOU aanklopt in plaats van andersom. In dit licht bezien is het van belang voor iedere organisatie om talent zo lang mogelijk aan zich te binden. En in dit licht bezien is het van belang om je mensen zo gezond mogelijk te houden.
Dit is geen hogere wiskunde. Grote organisaties zetten fitnessruimtes, stoelmasseurs en allerlei andere secundaire arbeidsvoorwaarden in om talent maar zo lang mogelijk vast te houden. Prima ontwikkeling natuurlijk, maar het probleem bij veel van deze maatregelen is dat ze de werkelijke oorzaken van stress niet aanpakken.
Vandaar dit pleidooi voor het opzetten van Centers of Excellence binnen organisaties, waarin het bewustzijn omtrent de grenzen van gezond werken wordt verhoogd. Waar mensen die tegen de grens aanzitten niet worden behandeld als bijna-zieke lastpakken die het risico lopen om uit te vallen, maar als Olympische atleten die nu even wat rust nodig hebben. Waar mensen de kans krijgen om zichzelf te leren kennen en om op die manier te kunnen blijven groeien binnen – en samen met – de organisatie.
Wat zou zo’n Center of Excellence dan precies doen? We onderscheiden drie kerntaken: voorlichten, ondersteunen en begeleiden. Alle drie de taken combineren diverse leerstijlen om een uitgebalanceerd pakket te kunnen aanbieden aan stakeholders binnen de organisatie. We zien de organisatie als een levend organisme zonder daarbij zicht te verliezen op de complexiteit van ieder individu.
Het zal niemand verbazen dat mindfulness een centrale rol speelt binnen zo’n Center of Excellence. Bovendien werken we multidisciplinair zodat nieuwe inzichten vanuit de wetenschappelijke hoek snel vertaald kunnen worden in uitbreidingen van het aanbod, zodat de hele organisatie zo goed mogelijk wordt bediend.
Op deze manier trekken we arbeidsgezondheid grotendeels buiten het werkgebied van de medische sector en houden we zoveel mogelijk mensen binnenboord. We hebben het in feite niet meer over arbeidsgezondheid maar over structurele gezondheid van de organisatie.
Wil je meer weten over deze aanpak? Neem dan contact op met Mindful Mornings.